Tęcza jako jedno z najbardziej tajemniczych zjawisk natury

Kto pierwszy odkrył tęczę?

Trudno dokładnie powiedzieć, kto dokładnie pierwszy zdefiniował, czym naprawdę jest tęcza. To wyjątkowe zjawisko naturalne było znane naszym przodkom. Na przykład w symbolice wielu ludów zwyczajowo utożsamiano tęczę z ogromnym wężem, który pił morza, rzeki i jeziora. Półkolisty kształt tęczy przywodził na myśl pierścień pokrywający całą ziemię. W Chinach tęcza była uważana za niebiańskiego smoka, co było swego rodzaju znakiem połączenia dwóch zasad yin i yang. Na przykład w starożytnym Rzymie tęcza była uważana za łuk Indry (boga piorunów). A w hinduizmie tęczę nazywano najwyższym stanem jogicznym, jaki można osiągnąć w sferze samsary. Wśród Indian tęcza była uważana za dobre bóstwo.

Ale to wszystko w odległej przeszłości. Ale w 1596 roku po raz pierwszy filozof i pisarz z Francji Rene Descartes zaczął pisać o tęczy. To on zajął się tą kwestią systematycznie w swoim słynnym dziele Rozprawa o metodzie z 1967 roku. Kartezjusz był w stanie dokonać hipotetycznego obliczenia ścieżek, po których promienie światła przechodziły w różnych punktach szklanej kuli z wodą. W ten sposób był w stanie określić kąty załamania. Jednak Kartezjusz przedstawił tylko hipotetyczne wyjaśnienie, ale holenderski astronom i matematyk Willebrord Snell odkrył matematyczne prawo załamania światła 16 lat przed ukończeniem rozprawy Kartezjusza na ten temat. Jednak naukowiec nie mógł opublikować swojej pracy. W 1626 zmarł.

O tęczy będzie więcej w tym filmie.

Naukowe uzasadnienie pojawienia się tęczy

Tęcza uważana jest za jedno z najpiękniejszych zjawisk przyrody. Ludzie od niepamiętnych czasów interesowali się tym, jak i skąd bierze się to niesamowite zjawisko. Wielu nawet kojarzyło pojawienie się tęczy z wieloma wierzeniami i legendami, ludziom udało się porównać tęczę z niebiańskim mostem i zaklasyfikować to jako magię. Tymczasem tęczę, jako zjawisko naturalne, można wyjaśnić z naukowego punktu widzenia. To atmosferyczne zjawisko optyczne zwykle obserwuje się, gdy Słońce zaczyna oświetlać wiele kropel wody podczas deszczu lub mgły, a także po deszczu. Oznacza to, że tęcza pojawia się na niebie w wyniku załamania światła słonecznego w kroplach wody. Tęcza może również pojawić się w świetle słonecznym odbitym od powierzchni wody zbiorników wodnych, wodospadów i zatok morskich. Taka tęcza wygląda tak imponująco, jak to tylko możliwe.

Dlaczego tęcza ma siedem kolorów?

Dawno temu naukowcom udało się udowodnić fakt, że tęcza ma ciągłe wielokolorowe spektrum. Jednak zwyczajowo wyróżnia się w nim siedem podstawowych kolorów. Co ciekawe, to Isaac Newton jako pierwszy użył pojęcia „spektrum", opisując swoje eksperymenty optyczne. Podczas swoich eksperymentów naukowiec mógł zaobserwować odbicie światła, dzięki temu, że wiązka światła padała na powierzchnię szklanego pryzmatu pod kątem do powierzchni. Ponadto część światła padającego pod kątem przechodziła przez szkło, tworząc wielobarwne paski. Isaac Newton podzielił światło na siedem kolorów, ale w swoich pracach naukowych zauważył, że tylko pięć zostało przez niego odkrytych. Pierwszymi odkrytymi kolorami były czerwony, żółty, zielony, niebieski i fioletowy. Niebieski i pomarańczowy zostały dodane do niego dopiero później. Jeśli chodzi o siódemkę, wtedy została wybrana przez naukowców również nie bez powodu. Siódemkę wybrano z przekonania, że ​​istnieje pewien niewytłumaczalny związek między kolorami, nutami muzycznymi i obiektami Układu Słonecznego a dniami tygodnia. Ale, co niezwykłe, teoria ta nie została równie dobrze przyjęta przez wszystkich. Na przykład ci sami Amerykanie i Francuzi uważają, że tęcza ma sześć kolorów. A Japończycy w ogóle nie mają zieleni w widmie. Wynika to w dużej mierze z faktu, że język japoński nie ma takiego koloru jak zielony. A Japończycy w ogóle nie mają zieleni w widmie. Wynika to w dużej mierze z faktu, że język japoński nie ma takiego koloru jak zielony. A Japończycy w ogóle nie mają zieleni w widmie. Wynika to w dużej mierze z faktu, że język japoński nie ma takiego koloru jak zielony.

Szerokość i jasność tęczy: od czego zależą?

Zgodnie z obliczeniami z wykorzystaniem wzorów teorii dyfrakcji, które wykonano dla kropli o różnej wielkości, szerokość tęczy, jej obecność, położenie i jasność kolorów, a także położenie samych łuków zależą bezpośrednio od wielkość kropel deszczu. Tak więc w przypadku kropelek o promieniu od 0,5 do 1 mm zewnętrzna warstwa głównej tęczy będzie jasnoczerwona, a następnie jasnoczerwona i wszystkie inne odcienie tęczy. W tym przypadku szczególnie jasne będą fioletowe i zielone kolory. Przy promieniu kropli deszczu 0,25 mm czerwona krawędź tęczy będzie mniej intensywna. Pozostałe kolory będą miały taką samą intensywność, ale niektóre fioletowe łuki zmienią się na zielone. Przy promieniu kropli deszczu 0,1 i 0,15 mm w tęczy nie będzie koloru czerwonego. Zewnętrzna warstwa tęczy będzie pomarańczowa, a dodatkowe łuki będą coraz bardziej żółte. A pomiędzy nimi a główną tęczą pojawią się pierwsze dodatkowe, charakterystyczne luki. Okazuje się zatem, że na podstawie koloru tęczy można określić wielkość kropel deszczu. Im więcej kropel deszczu, tym jaśniejsza tęcza.

Podwójna tęcza: dlaczego się pojawia?

Czasami na niebie mogą pojawić się dwie tęcze zamiast jednej. Za zwykłą tęczą widać wyraźnie drugą, której kolor będzie mniej intensywny. W niektórych przypadkach druga tęcza może być subtelna i prawie niewidoczna. W drugiej tęczy z reguły wszystkie kolory są odwrócone. Oznacza to, że najpierw ma fioletowy odcień. Dlaczego to się dzieje? I dlaczego pojawia się druga tęcza? Faktem jest, że pojawienie się drugiej tęczy tłumaczy się powtarzającym się odbiciem promieni słonecznych w kroplach deszczu.