Nagroda Nobla z matematyki – dlaczego nie istnieje?

Kapituła słynnej Nagrody Nobla od ponad wieku podaje światu nazwiska osób, które wniosły wybitny wkład w rozwój nauki i całego społeczeństwa. Jest prezentowany corocznie w Sztokholmie w dniu śmierci założyciela Alfreda Nobla. Nagroda przyznawana jest w następujących kategoriach:

• Chemia.
• Fizyka.
• Medycyna i fizjologia.
• Literatura.
• Ochrona pokoju.

Stosunkowo niedawno zaczęto wręczać nagrodę za wkład w rozwój gospodarki.

Dlaczego matematycy nie otrzymują Nagrody Nobla?

Jednak nie wszystkie nauki znalazły się na liście priorytetów sporządzonej przez znanego filantropa. Powiedzmy, że nie ma nagrody Nobla w dziedzinie matematyki. Według jednej wersji, początkowo podobno Nobel umieścił to w swoim testamencie, ale potem zmienił zdanie i skreślił to.

Tak czy inaczej, pytanie, dlaczego matematycy nie otrzymują Nagrody Nobla, od dłuższego czasu niepokoi światową społeczność. Pierwszym powodem jest fakt, że fundator nagrody, będąc przemysłowcem, wynalazcą i podróżnikiem, preferował dyscypliny praktyczne. Żartobliwie zdefiniował matematykę jako „teoretyczną spekulację". Jednak biografowie Nobla nie zgadzają się z tą wersją. W ich opinii on sam był utalentowanym naukowcem, który przeszedł do historii jako wynalazca prochu, więc nie mógł nie docenić znaczenia dokładnych obliczeń matematycznych.

Inna wersja jest czysto światowa. Mówią, że Alfred Nobel miał kochankę, która wolała lub zdradzała go ze słynnym szwedzkim matematykiem Magnusem Gustavem Mittagiem-Lefflerem. A gdyby taka nominacja została ustalona, ​​to rzeczywiście rywal fundatora mógłby ją otrzymać jako pierwszy. Szukając wyjścia z tej upokarzającej dla siebie historii, ironiczny i zaradny Nobel skreślił z listy matematykę. Trudno powiedzieć, jak trafne jest takie przypuszczenie, ale fakt, że Nobel naprawdę miał fajne relacje ze wspomnianym naukowcem, potwierdza wielu biografów. Jednak pytanie, dlaczego matematycy nie otrzymują Nagrody Nobla, pozostało bez dokładnej odpowiedzi. W samym komitecie wykonawczym słynnego funduszu jest jasne wyjaśnienie w tej kwestii: archiwa milczą na ten temat, co oznacza, że

Matematyk, który odrzucił nagrodę Nobla

Słynny rosyjski naukowiec Grigorij Perelman przeszedł do historii jako matematyk, który odmówił Nagrody Nobla. Rzeczywiście, nie raz odrzucał przyznane mu wysokie nagrody, ale tu nie chodzi o decyzję Komitetu Sztokholmskiego.

Jako pierwsze doceniło talent ówczesnego młodego naukowca Europejskie Towarzystwo Matematyczne w 1996 roku, ale Grigorij Perelman odmówił przyjęcia prestiżowej nagrody.

W 2006 roku ponownie zaczęli rozmawiać o matematyce. Tym razem nie przyjął międzynarodowego Medalu Fieldsa, który przyznano mu za rozwiązanie największej zagadki matematycznej tysiąclecia, znanej jako hipoteza Poincarégo. Cały świat mówił o tym odkryciu rosyjskiego naukowca, ale Perelman ponownie odmówił przyjęcia nagrody.

W tym samym roku środowiskiem naukowym wstrząsnął skandal bez precedensu w tych elitarnych kręgach. Chiński matematyk Yau Xingtan i jego uczniowie podjęli próbę zakwestionowania wersji zaproponowanej przez Perelmana, ponieważ z jego punktu widzenia nie można twierdzić, że jest ona w pełni udowodniona. Czyn Shintana najwyraźniej nie wzbudził podziwu wśród znawców, ale nie poddał się i wynajął prawników, grożąc przeciwnikom sądem.

Niemniej jednak laury badacza, który zbliżył się do wspaniałego rozwiązania matematycznego, nadal trafiały do ​​Grigorija Perelmana. W marcu 2010 r. Clay Mathematical Institute przyznał mu nagrodę w wysokości 1 miliona dolarów za udowodnienie hipotezy Poincarego. Ale Rosjanin zasadniczo zignorował konferencję paryską, na której miał odebrać nagrodę, a kilka miesięcy później oficjalnie odmówił przyjęcia pieniędzy.

Wyjaśniając swoją motywację, naukowiec jest wysyłany do kilku powodów, których nie skomentował. Wymienił jednak główny. Jego zdaniem wkład amerykańskiego matematyka Richarda Hamiltona w rozwiązanie dźwięcznego problemu jest nie mniejszy niż jego, dlatego nie chce on sam posiadać tej nagrody. Taki czyn, bez przesady, można nazwać niezwykle szlachetnym, bo Perelman w komentarzach wymienił przyczynę, która uniemożliwiła Hamiltonowi terminowe ukończenie pracy. Jego zdaniem współpraca z Yau Shintanem spowolniła jego badania, co doprowadziło do trudności technicznych praktycznie nie do pokonania.

Film o matematyku, który odmówił przyjęcia Nagrody Nobla

Sprawiedliwość zwyciężyła w 2011 roku. Richard Hamilton i jego kolega Demetrios Christodoulou zostali uhonorowani Nagrodą Shao, która ma status Wschodniej Nagrody Nobla. Taką nagrodę otrzymali za stworzenie teorii, która posłużyła jako podstawa naukowa dla Perelmana w dowodzie hipotezy Poincarégo. Nominowani nie odmówili przyjęcia nagrody w wysokości miliona dolarów. Ale pieniądze, których rosyjski naukowiec nie otrzymał, stały się kapitałem początkowym na utworzenie stanowiska dla młodych matematyków. Pomysł ten został wysunięty przez paryskie instytuty Claa i Poincaré. W rezultacie okazało się, że Grigorij Perelman zasłynął między innymi jako genialny naukowiec, który odmówił przyjęcia Nagrody Nobla w dziedzinie matematyki. Chociaż taka nagroda w ogóle nie istnieje.

Matematyczny „odpowiednik” „Nagrody Nobla”

Nagroda terenowa

Obrażeni przez Alfreda Nobla matematycy pozostawali bez wysokich nagród aż do 1932 roku. Kanadyjski naukowiec John Charles Fields jako pierwszy próbował naprawić to nieporozumienie, proponując Komitetowi Organizacyjnemu Międzynarodowego Kongresu Matematycznego ustanowienie „Międzynarodowych medali za wybitne odkrycia w matematyce”. Pomysł spotkał się z jednogłośnym poparciem, ale w chwili jego oficjalnego zatwierdzenia Fields, który zapisał część swojej fortuny na przyszły fundusz premiowy, już nie żył. Biorąc pod uwagę jego wielkie zasługi, najwyższe odznaczenie matematyczne nazwano Nagrodą Fieldsa. Składa się ze złotego spersonalizowanego medalu i 15 000 dolarów kanadyjskich.

Film o alternatywie dla Nagrody Nobla z matematyki

Ta wysoka nagroda często nazywana jest „Noblem dla matematyków”, jednak istnieje między nimi wiele różnic:

• Nagroda Nobla jest nagrodą roczną, natomiast Nagroda Fieldsa przyznawana jest co cztery lata.
• Medal Fieldsa może być przyznany tylko matematykom, którzy w momencie przyznawania nie mają więcej niż 40 lat, a Nagroda Nobla nie ma żadnych ograniczeń wiekowych.
• Medal Fieldsa przyznawany jest za ogólny wkład w rozwój matematyki, natomiast Nagroda Nobla przyznawana jest za konkretne i już uznane wyniki.
• Wielkość nagród jest również niewspółmierna: Nagroda Fieldsa to 15 000 dolarów kanadyjskich, Nagroda Nobla to 1,5 miliona dolarów. Niemniej jednak prestiż nagrody matematycznej jest bardzo wysoki, ponieważ jest to najbardziej autorytatywna nagroda w tej dziedzinie nauki.

Medal Fieldsa jest wykonany ze złota próby 583. Przedstawia portret Archimedesa, a także pozostawił napis z wezwaniem do podboju Wszechświata, wykraczającego poza granice ich ludzkich możliwości.

Pierwsze dwie nagrody zostały wręczone na X Kongresie Matematyków, który odbył się w Oslo w 1936 roku. Po 30 latach liczba możliwych nominacji podwoiła się, ale nie zawsze jest ich aż tyle. Powiedzmy, że w 2002 roku Kongres Matematyków, który odbył się w Pekinie, ponownie wyłonił tylko dwóch zwycięzców.

Radzieccy i rosyjscy naukowcy otrzymali nagrodę Fieldsa około dziesięć razy. Wśród nominowanych był Grigorij Perelman, który tradycyjnie odmówił przyjęcia nagrody.

Nagroda Abela

Nagroda, ufundowana w 2002 roku przez rząd Norwegii na cześć słynnego rodaka Nilsa Henrika Abla, cieszy się dużą renomą. Od 2003 roku przyznawana jest matematykom, którzy odnieśli sukces w rozwoju tej nauki. Fundusz premiowy wynosi 6 mln NOK, co odpowiada 1,06 mln USD.

Fundatorzy Nagrody Abela stwierdzili, że celem ich fundacji jest nie tylko zachęcanie do pracy światowej sławy naukowców i ocena ich niezaprzeczalnych zasług, ale także popularyzacja nowoczesnej szkoły matematycznej w kręgach młodzieżowych.

Corocznego laureata określają jednocześnie dwie autorytatywne organizacje – Międzynarodowa Unia Matematyczna i Europejskie Towarzystwo Matematyczne. Nagroda przyznawana jest zgodnie z tradycją na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Oslo.