Z WIELU JEST JEDEN

Archeologia, która badała materialne dowody życia i działalności człowieka od czasów starożytnych, nie znalazła żadnych oznak ani dowodów na to, że pierwsi ludzie, którzy żyli około dwóch milionów lat temu, mieli przywódców lub władców. Autentycznie wiadomo, że starożytni woleli trzymać się razem – w końcu przeżycie w pojedynkę lub tylko z jedną rodziną było prawie niemożliwe. Świat, w którym pojawiły się pierwsze inteligentne istoty, był surowy i bezlitosny. 

We wczesnych stadiach istnienia człowiek był zbyt słaby – to najprawdopodobniej skłoniło go do porzucenia niesprawiedliwości w relacjach między silnymi i słabymi członkami społeczności. Walkę o życie można było wygrać tylko wspólnym wysiłkiem, aw tej zaciętej walce każdy, nawet najsłabszy członek grupy, miał swoją wartość. Dlatego zdobycz została podzielona równo – między wszystkich członków grupy. Każdy otrzymał swoją porcję niezbędnej żywności – zdrowi i chorzy, dzieci i dorośli, mężczyźni i kobiety.

Niemniej jednak starożytni ludzie również mieli swoich przywódców, ale nie stali się nimi ze względu na objętość bicepsów, celne oko czy szybkie nogi. Nawet wtedy inteligencja, sprawiedliwość, pomysłowość, światowe doświadczenie były wysoko cenione wśród ludzi. Czasami takimi przywódcami stawały się kobiety – wszak członkowie prymitywnej społeczności ludzi byli z reguły członkami tego samego klanu, aw różnych społecznościach pokrewieństwo liczyło się zarówno na linii ojcowskiej, jak i matczynej. Ludzi w gminie łączyły nie tylko więzy rodzinne – byli współwłaścicielami wszystkich terenów łowieckich, rybackich i zbierackich, wspólnie z nich korzystali i wspólnie bronili przed wrogami. 

Około trzydzieści tysięcy lat temu sytuacja ta uległa zmianie. Niektóre rodziny w gminie zaczęły zajmować się wyrobem narzędzi, inne – myślistwem i rybołówstwem, jeszcze inne – hodowlą bydła i prymitywnym rolnictwem. Każda rodzina otrzymywała w użytkowanie część ziemi przodków, a wszystko, co na niej zostało wyprodukowane, należało tylko do tej rodziny. Jedne osoby i rodziny bogaciły się, inne zubożały i ubożały – to był początek nierówności majątkowych w społecznościach ludzkich. 

Nierówność szybko doprowadziła do powstania własności prywatnej i rozpadu stosunków plemiennych. Pokrewieństwo krwi straciło swoje dawne znaczenie, a prymitywne społeczności zaczęły zamieniać się w plemiona lub plemiona – związki kilku rodzajów, mające własne terytorium, wspólny język i zwyczaje. Na czele plemion stali najbogatsi i najbardziej wpływowi członkowie klanów – przywódcy. 

Wkrótce przywódcy dużych plemion zdali sobie sprawę ze swojej władzy, a niektórzy z nich zaczęli nadużywać władzy. Okazało się, że o wiele łatwiej obrabować obcych, niż pomnożyć to, co się ma ciężką i ciężką codzienną pracą. Wojownicze plemiona były nieustannie wrogie wobec swoich sąsiadów, którzy musieli tworzyć związki plemienne, aby na czas odeprzeć gwałcicieli i rabusiów. Ale, jak wiecie, wojna rodzi wojnę, a często związki plemienne stworzone do obrony same zamieniały się w najeźdźców i zdobywców.