Biografia Grigorija Perelmana – wybitnego matematyka naszych czasów

Kilka lat temu rosyjski matematyk Perelman Grigorij Jakowlewicz stał się znany całemu światu, którego biografia jest interesująca dla wszystkich, głównie dlatego, że ten naukowiec wykazał się niespotykaną w dzisiejszych czasach szlachetnością, odmawiając prestiżowych nagród.

Dzieciństwo i pierwsze kroki Perelmana w matematyce

Grigorij Perelman urodził się 13 lipca 1966 roku w rodzinie żydowskiej w Leningradzie. Jego ojciec, inżynier elektryk, wyemigrował do Izraela w 1993 roku, a matka, Lubow Lejbowna, została z synem w Petersburgu, gdzie pracowała w szkole zawodowej jako nauczycielka matematyki. Ona sama grała na skrzypcach i potrafiła zaszczepić w Griszy miłość do muzyki klasycznej.

Do dziewiątej klasy Grisza uczył się w szkole znajdującej się na obrzeżach miasta, ale od piątej klasy zaczął uczęszczać do centrum matematycznego znajdującego się w Pałacu Pionierów. Centrum kierował Siergiej Rukshin, profesor nadzwyczajny Rosyjskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego, jego uczniowie stale zdobywali nagrody na olimpiadach matematycznych. Jako członek zespołu uczniów Grigorij zdobył złoty medal na Międzynarodowej Olimpiadzie Matematycznej w Budapeszcie w 1982 roku, nienagannie rozwiązując wszystkie problemy. Biografia matematyka Perelmana już się tutaj rozpoczęła.

Następnie ukończył specjalistyczną Leningradzką Szkołę Fizyki i Matematyki nr 239. Grigorij nie tylko poszedł do szkoły muzycznej, ale także dobrze grał w tenisa stołowego. Ale bez spełnienia standardów TRP nie mógł zakwalifikować się do złotego medalu.

Kontynuować edukację

Bez egzaminów Perelman został przyjęty na Leningradzki Uniwersytet Państwowy na Wydziale Mechaniki i Matematyki. Nawet krótka biografia Perelmana wyjaśnia, że ​​u200bu200bta osoba ma zdolność dokładnej nauki podanej z góry. Nadal wygrywał na różnych poziomach olimpiad matematycznych i kontynuował naukę tylko z doskonałymi ocenami. Sukcesy w nauce przyniosły mu stypendium Lenina. Po ukończeniu studiów z wyróżnieniem Perelman kontynuował studia podyplomowe pod kierunkiem akademika A.D. Aleksandrowa, który istniał w leningradzkim oddziale Instytutu Matematycznego. Stiekłowa (LOMI). W 1990 r. obronił tu pracę doktorską, po czym pozostał tu do pracy jako starszy pracownik naukowy.

Film o biografii Grigorija Perelmana

Poziom międzynarodowy

Po obronie pracy doktorskiej i pracy w Instytucie Matematycznym Akademii Nauk Grigorij Perelman wyjechał na dwuletni staż na Uniwersytecie w Berkeley (USA). Tutaj zbliżył się jak najbardziej do metody, która pomogłaby mu rozwiązać jego główny problem matematyczny. Zaskoczył kolegów ascetycznym życiem, zadowalając się serem, mlekiem i chlebem.

Kiedy Perelman pracował w USA, najczęściej uczęszczał na wykłady matematyka Richarda Hamiltona, mistrza matematyki, który również starał się udowodnić hipotezę Poincarégo. Opracował metodę przepływu Ricciego przeznaczoną dla fizyki, ale interesował się nią również Perelman.

Kiedy matematyk wrócił do Rosji w 1996 roku, był mocno zaangażowany w rozwój metod odpowiednich do udowodnienia hipotezy Poincarégo i po krótkim czasie poczynił znaczne postępy w tym kierunku. Wybrał zupełnie niestandardowe podejście do rozwiązania problemu, stosując te same przepływy Ricciego, aby potwierdzić poprawność i poprawność swoich obliczeń. Perelman poinformował swojego amerykańskiego kolegę o postępach, ale nie było odzewu. Obliczenia Hamiltona dotyczące rosyjskiego naukowca wydawały się frywolne i odmówił kontynuowania wspólnej pracy. Można to było jednak zrozumieć, ponieważ Perelman w swoich wnioskach połączył obliczenia matematyczne z postulatami fizyki teoretycznej, innymi słowy rozwiązał przy pomocy nauk pokrewnych topologiczny problem geometrii,

Narodziny dowodu hipotezy Poincarégo

Przez następne siedem lat biografia Grigorija Perelmana wydawała się nieobecna – dosłownie wypadł z kręgu kolegów – nikt nie wiedział, co wtedy robił. I tak w listopadzie 2002 roku na stronie, gdzie matematycy i fizycy zamieszczają swoje prace, pojawił się artykuł Grigorija Perelmana, w którym przedstawiono dowód hipotezy Poincarego. Udowodniono to dopiero na 39 stronach, gdzie był to konkretny przykład ukazujący istotę badania.

W tym samym czasie Perelman wysłał swoją pracę do Hamiltona i Zhen Tian, ​​chińskiego matematyka, z którym zaprzyjaźnił się w Ameryce, oraz wielu innych naukowców, których opinię cenił.

Dlaczego Perelman tak łatwo wpuścił swoją pracę naukową do mas naukowych, którym poświęcił kilka najbardziej stresujących lat swojego życia? Czy nie obawiał się, że inni mogą wykorzystać jego obliczenia i przedstawić je jako własne? W końcu rozwiązanie tego problemu matematycznego oszacowano na milion dolarów, a on opublikował je w Internecie, nie czekając na weryfikację.

Na takie pytania amerykańskich dziennikarzy Perelman odpowiadał, że kieruje się założeniem: jeśli w jego pracy jest błąd i ktoś inny może go poprawić, aby dokończyć dowód, to zadowoliłoby to samego autora. Wyjaśnił to również w ten sposób:

• Perelman przyznał, że nie postawił sobie za niezbędny cel bycia jedynym autorem dowodu tego problemu matematycznego.
• Dla niego udowodnienie jednego z Wyzwań Milenijnych było wspólną sprawą.
• Nie marzył o tym, by stać się sławnym ani wzbogacić się na tym.
• Nie było zadania, aby udowodnić ich wyjątkowość. Po prostu robił to, co go naprawdę pasjonowało.

Gdy tylko w Internecie pojawił się pierwszy artykuł Perelmana dotyczący wzoru entropii dla przepływu Ricciego, w kręgach naukowych wybuchła prawdziwa bomba.

Sprawdzanie dowodów

• W 2003 roku matematyk zgodził się odwiedzić kilka amerykańskich uniwersytetów z serią raportów. Spędził tam sporo czasu, wyjaśniając swoje metody i idee zarówno podczas publicznych wykładów, jak i spotkań z wybitnymi matematykami. A kiedy wrócił do ojczyzny, odpowiadał mailowo na pytania zagranicznych kolegów.
• W latach 2004-2006 praca Perelmana była dokładnie sprawdzana przez trzy niezależne od siebie grupy matematyków. Wszyscy nie znaleźli błędów w obliczeniach autora, co oznaczało, że problem Poincarégo przestał istnieć. W tym samym czasie kilku chińskich matematyków próbowało pokusić się o plagiat, twierdząc, że znaleźli pełny dowód, jednak potem wypierali się swoich słów.

Film o biografii matematyka Grigorija Perelmana

Co więcej, biografia Perelmana przybiera kolejny obrót – w 2005 roku opuszcza laboratorium fizyki matematycznej i instytut, prawie całkowicie zatrzymując komunikację z kolegami. Nie wykazywał dalszego zainteresowania karierą naukową. Obecnie Grigorij Perelman mieszka z matką w Kupczynie, ignorując prasę i prowadząc bardzo odosobnione życie.

Stopnie i uznanie Grigorija Perelmana

• W 1996 roku Perelman otrzymał nagrodę Europejskiego Towarzystwa Matematycznego, ale jej nie przyjął.
• Za rozwiązanie problemu Poincarégo w 2006 roku otrzymał zarówno Nagrodę Fieldsa, jak i Medal Fieldsa, czyli tak zwaną Nagrodę Nobla w dziedzinie matematyki. Ale Perelman odmówił tej nagrody.
• W 2006 roku magazyn Science uznał pracę Perelmana za naukowy przełom roku i po raz pierwszy taki tytuł otrzymał praca z matematyki.
• W 2010 roku Clay Mathematical Institute przyznał Perelmanowi milion dolarów, był to pierwszy precedens przyznania nagrody za rozwiązanie jednego z matematycznych „problemów tysiąclecia".
• W tym samym roku Perelman nie przyjechał do Paryża na konferencję matematyczną, na której miała zostać przyznana ta nagroda, i 1 lipca publicznie jej odmówił. Powody Perelmana były bardzo dziwne według koncepcji współczesnego społeczeństwa. Nie zgadzał się ze społecznością matematyczną, uważając, że jego decyzje były niesprawiedliwe. Perelman nie zapomniał, że korzystał z prac Hamiltona i uważał, że zasłużył na uznanie w tym zwycięstwie nie mniej niż sam Perelman.

Taka publiczna ocena zasług innego matematyka przez uznanego autora dowodu jest całkowicie zapomnianym fenomenem szlachetności we współczesnej nauce. Perelman zauważył tymczasem, że napotkawszy problemy techniczne nie do pokonania, Hamilton nie był w stanie ukończyć swoich badań.

W tej chwili Grigorij Perelman nie przypomina o swoim istnieniu. Nie nawiązuje kontaktów ani z korespondentami rosyjskimi, ani zagranicznymi. Ale zainteresowanie nim nie zanika z czasem, nadal pisze się o nim eseje i książki. Nawet w pierwszym numerze izraelskiej wersji Playboya, który ukazał się w marcu 2013 roku, ukazał się obszerny artykuł o Grigoriju Perelmanie. Kilka lat temu Perelman, po wielu namowach, zgodził się wziąć udział w tworzeniu popularnonaukowego filmu o głośnym tytule „Formuła Wszechświata”.