Czy istnieje idealny wyświetlacz?

Absolutnie bezbłędne urządzenie do odtwarzania informacji wizualnych nie zostało jeszcze wynalezione. Tymczasem najbardziej odpowiednim medium do przedstawiania statycznych i ruchomych obrazów jest płaski prostokąt o przekątnej około dwudziestu cali, umieszczony pięćdziesiąt centymetrów od ludzkich oczu. Obraz na tej płaszczyźnie (nazwijmy to ekranem) składa się z około jednego, dwóch milionów dyskretnych punktów (nazwijmy je pikselami). Prawidłowe proporcje wyświetlanych informacji graficznych to 4:3, stąd wysokość obrazu będzie wynosić 0,75 jego szerokości. W dużej mierze do dziś wykorzystywane są rozdzielczości od 1024×768 do 1600×1200 pikseli.

Najprawdopodobniej istnieje idealny płaski ekran i gdybyśmy spojrzeli na niego przez 40-krotne szkło powiększające, zauważylibyśmy tak naprawdę: kwadratowe piksele każdego koloru, z których zbudowany jest obraz. Ale, jak wszyscy wiedzą, zbudowanie pikseli tak doskonałych, aby nie miały absolutnie żadnych krawędzi, jest niezwykle trudne i najprawdopodobniej niewykonalne. Każdy piksel idealnego płaskiego ekranu musi być małym kwadratem, który może przybrać dowolny kolor – biały, niebieski, zielony – w zależności od instalacji tablicy kontrolnej. A jednak ekrany o podobnych pikselach wciąż nie istnieją.

Zgodnie z tą techniką obraz budowany jest w większości na wszystkich możliwych typach wyświetlaczy: ciekłokrystalicznych, CRT i plazmowych. Każdy subpiksel musi przybrać określony kolor – czerwony, zielony lub niebieski (RGB). Kiedy każdy subpiksel świeci z pełną mocą, świecą one na biało, a gdy usuniemy subpiksel zielony i niebieski, subpiksel czerwony pozostaje nasycony – tak powstaje czerwień, podczas gdy pozostałe kolory powstają w ten sam sposób. Odległości między środkowymi pikselami są bardzo małe (około dwóch, trzech dziesiątych milimetra, w zależności od typu wyświetlacza), ale nie mówiąc już o subpikselach, są zupełnie mikroskopijne, bo z daleka nie widać tego całego multi-piksela. kolorowy chaos i trzy jaskrawo świecące subpiksele. To trio postrzegamy jako jedyny, blady punkt.

Podsumowując, wyświetlacz ciekłokrystaliczny ma nawet mistrzowski puchar do reprodukcji kolorów, kontrastu i szybkości reakcji – koncepcja ideału jest mu wciąż obca. Ponieważ subpiksele są rozbite na dużym obszarze, irytujące artefakty nie są rzadkością, w szczególności kolorowe krawędzie czarnych liter, jeśli znajdują się one na białym tle. Białe tło z kolei nie wygląda do końca jednolicie, bo subpiksele i piksele oddzielone są od siebie czarną siatką (BM – Black Matrix – jest ona potrzebna, aby sąsiednie subpiksele nie świeciły się od siebie). Ale niestety nic z tym nie można zrobić – w końcu idealny ekran, nawet jeśli jest płaski, nie zostanie wkrótce wynaleziony.