Kto wynalazł sygnalizację świetlną?

Początkowo sygnalizację świetlną zainstalowano 10 grudnia 1868 roku w Londynie. Został wynaleziony przez brytyjskiego projektanta J.P. Knighta. Prototypem sygnalizacji ulicznej była sygnalizacja kolejowa, która od dawna służy do koordynacji transportu. Zanim uruchomiono sygnalizację świetlną, w londyńskich gazetach opublikowano szczegółowe zasady, które szczegółowo wyjaśniały, co oznacza kolor zielony i czerwony.

Zainstalowana w pobliżu budynku brytyjskiego parlamentu sygnalizacja świetlna była mechaniczna, regulowana ręcznie, a także miała dwa skrzydła wskazujące. Jeśli samoloty zostały podniesione, oznaczało to ostrzeżenie „stop", a gdy zostały opuszczone, zezwolono na przelot, ale tylko „z zachowaniem ostrożności”. Wymiana nieoświetlonych i pomalowanych znaków została przeprowadzona z wykorzystaniem konstrukcji pasków napędowych. Latarnia ta, pokryta z jednej strony zielonym szkłem, az drugiej czerwonym szkłem, została zamontowana na wysokim słupie. Można go było obracać w różnych kierunkach za pomocą korby zamontowanej w podstawie. W tym celu w pobliżu był obecny specjalnie wyznaczony policjant. Aby drużyny były lepiej widoczne przy złej pogodzie iw nocy, do środka wprowadzono rury gazowe. Jednak dla kariery pierwszego sygnalizatora ulicznego przemiana ta okazała się fatalna. Kiedyś latarnia eksplodowała i zraniła stojącego w pobliżu policjanta. Po tym incydencie historia sygnalizacji świetlnej zatrzymała się na prawie pół wieku.

Ponowne pojawienie się automatycznego kontrolera ruchu nastąpiło w 1914 roku w Cleveland w USA, a później w Nowym Jorku i Chicago. Elektryczna sygnalizacja świetlna została stworzona przez Garretta Morgana, wynalazcę i przedsiębiorcę z Cleveland w stanie Ohio. Morgan otrzymał patent na wynalazek dopiero dziewięć lat później.

Sygnalizacja świetlna była elektryczna, ale zawierała tylko dwa znaki – zielony i czerwony. Żółty wszedł do użytku dopiero w 1918 roku. Na wczesnych światłach sygnalizacji dźwiękowej zabrzmiał sygnał dźwiękowy, gdy światło się zmieniło. Jednak wraz ze wzrostem natężenia ruchu i związanego z nim szumu stało się jasne, że świetlny sygnał ostrzegawczy, włączany między sygnałami „stop” i „ruch”, będzie skuteczniejszy niż sygnał akustyczny. W 1918 roku na światłach drogowych dodano kolor żółty, aby zasygnalizować kierowcom, że wkrótce włączy się sygnał stopu.